Vahid Mohammadi
Age Of Robots

متن آهنگ عصر ربات ها وحید محمدی

داره منو بازی می ده با پانتومیم بازیش

دنیای چاپلوس با عروسک های چاپلینش

اون که حالا می خواد سرم روی تنم باشه

مونده هنوز رو گردنم جای گیوتینش

با هیپنوتیزمم داره دنبالِ چی می گرده

پاندولِ سرسام آورِ این ساعتِ چوبی

وقت و بی وقت آسایشم رو می زنن بر هم

این آدمای کوکِ رو عشقای دارکوبی

(دونه به دونه مهره هاشو توی بازی چید

خونه به خونه با وزیر و شاه لِی لِی کرد

شطرنج بازی که یقینا زندگی باهاش

مثل خودش طی می کنه، هرجور باهام طی کرد

درب خروجِ اضطراری از قفس وا شد

خوابم پرید و نوبتِ چترِ نجاتا شد

انسانیت مُرد، آدما تو قصه برگشتن

دنیا دوباره واردِ عصرِ رباتا شد)

دنبالِ اسمم عمریه یه گودزیلا توو شهر

پوستِ تمامِ پوسترا رو کنده با ناخن

این لقمه ای که گیر کرده روی این سوزن

خیلی بزرگتر بوده از حلقِ گرامافون

بیخود قیافه می گیرن واسم توی ویترین

این عینکای دودیِ بی قاب و بی شیشه

رویِ سِنِ قلبم چی می خوان عاشقایی که

لحظه به لحظه رُل هاشون با پول عوض می شه

(دونه به دونه مهره هاشو توی بازی چید

خونه به خونه با وزیر و شاه لِی لِی کرد

شطرنج بازی که یقینا زندگی باهاش

مثل خودش طی می کنه، هرجور باهام طی کرد

درب خروجِ اضطراری از قفس واشد

خوابم پرید و نوبتِ چترِ نجاتا شد

انسانیت مُرد، آدما تو قصه برگشتن

دنیا دوباره واردِ عصرِ رباتا شد)