Amir Faryad
Mahkum

متن آهنگ محکوم امیر فریاد

من یه مُردم که میون زنده ها غریبم

هیچ محبتی ازطرف کسی ندیدم

وقدم زنون تویه پیاده روی تاریک

دارم فک میکنم به جاده های باریکه زندگیو

بگو این عدالته پس

فک میکنم به اون کارایی که حماقت محض

بودش و من کردم برای هرنامردی

بگو بینم توزندگیت به چی پابندی

بگو میفهمی درد سرباز بی پولو

بگو میفهمی دردسرهای بیرونو

بگو شده بادلی تنها غمگین بشینی

وازسیگارت کامای سنگین بگیری

یاکه نه تویه مرفه بی درد

بودی که بی خبر ازهمه زندگی کرد

بگذریم این حرف واست باده هواس

کارای ماازدیدتوهمش کارخطاس

محکومم به این که آرزوم پرپربشه

زندگی عادتشه که هرروز سختتر بشه

باید درکش بالاباشه تااینکه بتونه

توی چند جمله خمارحرفم بشه

نسل من نسلیه که همه ازدم بی تابن

ازدغدغه ی فکری شباازغم بیدارن

وقتی جلوچشامون کشیدن پرده های تاریک

زمونه هم زد بهمون ضربه های کاری

بااین اوضاع کاری کردن دیگه صبوری نکنیم

وتوپیریمونم دیگه یادجوونی نکنیم

من به زخم هرنامردی مرهم میزنم

من همونم که به مرگم لبخند میزنم

من صدای اون جوونم بادل شکسته

من صدای اون کارگرم بانگاه خسته

من صدای اون پدر که پره روسیاهی شده

وتوخونه ی خودشم دیگه اون زیادی شده

ماکه هرروزو گذروندیم ازدیروز پرهدفتر

پس چرا هرچی سگدوزدیم افتادیم عقبتر

بعدمرگم دیگه یادم نیستی هیچوقت نگو نه

جوری فراموش میشم انگار هیچوقت نبودم...