یاسر بختیاری متولد ۲۹خرداد ۱۳۶۱ تهران(اصالتاً مسجدسلیمانی)،خواننده ایرانی است.
یاسر بختیاری با نام هنری یاس، ترانه‌سرا و خواننده سبک رپ و هیپ هاپ فارسی، در شهر تهران در تاریخ ۳۰ خرداد ۱۳۶۱ هجری شمسی دیده به جهان گشود.
او دوران کودکی خود را در تهران و در خیابان ناصر خسرو سپری کرده‌است.
یاس در سن ۱۸ سالگی مجبور شد تمام آرزوهای دانشگاه را کنار بگذارد و دانشگاه را ترک کند و شروع به کار کرد تا بتواند از کل خانواده حمایت کند. این زمان با زمانی بود که او شروع به نوشتن شعر کرد و سپس آهنگ‌ها را به موسیقی تبدیل کرد این اولین راه بود که او را با ذهن و فکر پدرش نزدیک کرد
پس از زلزله بم در ایران، یاس از جانبختن بسیاری از مردم ایران (تقریبا ۵۰ هزار نفر) در این حادثه شدیداً ناراحت شد و او آهنگ «بم» را اولین بار نوشت و این شروع حرفه خواندن او بود
موسیقی او دارای یک استاندارد جدید برای رپ فارسی است و الهام دهنده بسیاری از رپری است که با پیام‌های مثبت و مفهومی وارد موسیقی می‌شود، او با دیگر همکاران موسیقی همکاری می‌کند و از او معرفی راپ فارسی به جهان است
یاس پیام امید و وحدت خود را به تمام دنیا فرستاده‌است
سال‌های نخست
یاس زمانی که ۱۶ ساله بود ابتدا با گوش دادن به موسیقی رپ کار خود را آغاز کرد و این زمانی بود که پدرش از سفرهای تجاری‌اش از آلمان برگشت و برای او آخرین سی دی توپاک را آورد. یاس که از ۱۸ سالگی به دنبال مرگ پدرش مجبور به پذیرش مسئولیت خانواده خود شد، با بدهی‌هایی که پدرش برجا گذاشته بود با مشکلات اقتصادی مواجه شد، در نتیجه تحصیلات دانشگاهی را ترک و شروع به کار کرد. در همین دوره یاس شروع به نوشتن شعرهایی کرد که بعداً آنها را به همراهی دوست دوران دبیرستان خود میتا ملکی به موسیقی تبدیل کرد. پس از زلزله بم در ایران، یاس ترانه‌ای تحت عنوان بَم را با آهنگسازی میتا ملکی خواند و منتشر کرد که آغاز حرفه خوانندگی او محسوب می‌شود.
وی در مورد درخواست برای مجوز از دولت ایران و ناکام ماندن برخی از ترانه‌هایش این چنین گفت:
من در ترانه‌هایم نفرین نمی‌کنم و در راستای تأیید مسائلی مانند جنسی و تخلفات چیزی نمی‌خوانم. من می‌خواهم با افتخار در جلوی خانواده‌ام ترانه‌هایم را اجرا کنم. ترانه من معمولاً با گله و شکایات از جامعه آغاز می‌شود. اما پایان آن همیشه امید است. اهمیت این کار، الهام بخشیدن به نسل جدید است تا از بهترین قوه پتانسیل و نهفتهٔ خود بهره بگیرند. ما به این نیاز داریم.
مبارزه با انتشار فیلم‌های جنسی در ایران
به دنبال رسوایی انتشار فیلم‌های جنسی ایرانی در سال ۱۳۸۵، یاس ترانه سی دی را بشکن را به همراه آمین منتشر کرد که دربارهٔ یک هنرپیشهٔ زن ایرانی (زهرا امیر ابراهیمی) بود که قربانی انتشار فیلمی خصوصی شده بود. در آوازهای یاس، افرادی مورد انتقاد قرار گرفتند که در پخش کردن این فیلم دخیل بودند و یاس از آنها می‌خواست که این کار شرم‌آور را متوقف کنند. این ترانه به گوش میلیون‌ها ایرانی رسید.
مبارزه با تحریف تاریخ
به دنبال انتشار فیلم ۳۰۰ یاسر بختیاری ترانه هویت من را در اعتراض به این فیلم منتشر کرد. به اعتقاد محققین و تاریخ نویسان در این فیلم شخصیت اصلی و داستان فیلم دچار تغییرات گسترده و ضد ایرانی است.
فراعه رپ فارسی
یاس کنسرت‌هایی در شهرهای مختلف آمریکا همانند لس آنجلس، واشینگتن، لاس وگاس، نیویورک، دیترویت و شیکاگو برگزار نموده‌است و همچنین به عنوان نماینده‌ای از موسیقی رپ فارسی تجربه اجرا و شرکت در نشست‌های موسیقیایی در راستای معرفی و توسعه رپ فارسی در برخی از دانشگاه‌های آمریکا از جمله دانشگاه میشیگان و دانشگاه نیویورک را داشته‌است. همچنین از یاس جهت شرکت در کنفرانسی تحت عنوان «جامعه آسیا» دعوت شد و وی چند ترانه را در این کنفرانس که در منهتن در جریان بود، اجرا کرد. او همچنین اجراهایی در دبی و لندن داشته‌است.
یاس همچنین در اردیبهشت ۱۳۸۷ از سخنرانان و میهمانان بخش ویژه همایش ملی آسیب‌شناسی مسائل جوانان در دانشگاه شیراز بود. در این همایش مباحثی پیرامون رپ و آسیب‌های رپ جهانی مطرح شد، و یاس در سخنانی گفت «روایت وی از رپ فارسی نه تنها یکی از آسیب‌های اجتماعی نیست بلکه با کمی دقت و بلند نظری می‌تواند به عنوان یه سبک از موسیقی در ایران بسیار مفید باشد.» وی به تازگی با تک ناین، بزرگترین رپر مستقل آمریکا نیز همکاری کرده‌است که نام این اثر صدای اتحاد (Sound Of Unity) است و در تاریخ ۱ اسفند ۱۳۹۲ در ساعت ۹:۳۰ منتشر شد. تک ناین یاس را برادر خود از مادری جداگانه در ایران معرفی کرده و با اشتراک گذاری ویدیوی سرباز وطن از یاس برای طرفدارانش، اعلام کرد یاس امروز از ایران به سمت کانزاس سیتی آمریکا پرواز کرده و امروز رپ ایران و آمریکا در استودیوی شخصی او با هم متحد خواهند شد. یاس علاوه بر مصاحبه با تعداد زیادی مجلهٔ داخلی، با شبکه CNN آمریکا و همچنین با اردشیر احمدی در قالب مستندی به نام از زیر زمین تا بام تهران نیز مصاحبه کرده‌است. آهنگ و موزیک ویدئو اتحاد در سال ۲۰۱۴ انتشار یافت. شبکه BBC در گزارشی وی را حامل صلح و نماد صدای اعتراض قشر متوسط جامعه ایران معرفی کرده‌است. یاس بخاطر کارهای همیشه باکیفیتش به شهرت رسید و بر خلاف رپرهای دیگر ایرانی پر فراز و نشیب نیست.
کنسرت‌ها
یاس در بیش از شش شهر آمریکا و به مناسبت سال جهانی مولانا کنسرت برگزار کرده‌است. همچنین وی در لندن، دبی، قطر، مونترال و تورنتو کانادا، میلان و گرجستان نیز برنامه‌هایی را در قالب کنسرت اجرا کرده‌است.
بازیگری
یاس در سال ۱۳۸۲ در آخرین فیلم بلند برنا کازرانی به نام «رعد، یک داستان زنانه» به ایفای نقش پرداخته‌است و خوانندگی رپ تیتراژ پایانی فیلم را نیز بر عهده داشته‌است. او به عنوان نماینده‌ای از خوانندگان رپ فارسی در فیلم مستند «Rock On» حاضر شد. این فیلم مستند که به صورت تخصصی به موسیقی راک در ایران می‌پردازد، به تهیه کنندگی شهیار کبیری ساخته شده‌است.
آلبوم‌های مشترک
وصیت نامه
اُوِردوز
از ماست که بر ماست
من میجنگم
مصاحبه یاس با خبر آنلاین
یاس در تاریخ شنبه ۱۱ شهریور ۱۳۹۶–۱۱:۰۵:۵۵ با خبر آنلاین خبرگذاری تحلیلی ایران مصاحبه ای انجام داد که در کانال تلگرام خود اعلام کرد که به شرح زیر است
یاسر بختیاری (یاس) می‌گوید این همه سال عمر ما صرف این شد که رپ فارسی شنیده شود؛ یعنی ما روی عمر خود ریسک کردیم.
نرگس کیانی: اگر انتشار آلبوم و برگزاری کنسرت را دو عامل برای معرفی شدن اهالی موسیقی به مردم بدانیم، نوعی از موسیقی هست که اهالی‌اش به دلایلی نامعلوم از هر دوی این‌ها محرومند اما همچنان به مسیر خود ادامه می‌دهند.
رپرها یا رپکن‌ها آنقدر با موانع مختلف مواجه شده‌اند که بخشی از آنها در موضع اُپوزیسیون قرار گرفته و از ایران رفته‌اند اما عده‌ای هم هستند که با وجود همه بی‌مهری‌ها در ایران مانده‌اند و آنچه را به زعم خودشان باید انجام دهند، انجام می‌دهند؛ یکی از این رپرها، یاس (یاسر بختیاری) است که طرفدار هم کم ندارد.
آنچه در ادامه می‌خوانید گفت‌وگویی است با او که از انگیزه‌هایش برای ادامه دادن این راه و اتهام‌هایی که به موسیقی رپ وارد می‌شود، گفته‌است.
دو منبع درآمد اهالی موسیقی، یکی انتشار آلبوم است و دیگری برگزاری کنسرت که خوانندگان رپ از هر دو محرومند. با حذف شدن منافع مالی، انگیزه‌تان از ادامه دادن این مسیر چیست؟
ببینید، رپ در دنیا یکی از پول‌سازترین سبک‌های موسیقی است، با این حال در ایران این‌طور نیست. یعنی هیچ تعادلی میان شهرت هنرمندان رپ و درآمدشان نیست و همه جای دنیا به جز ایران این مسئله برایشان غیرقابل‌باور و غیرمنطقی است. حالا از این مسئله بگذریم. این را عنوان کردم که به چیز دیگری برسم.
تصور کنید که این همه سال عمر ما صرف این شد که اصلاً رپ فارسی شنیده شود؛ یعنی ما عمر خود را ریسک کردیم. چون ممکن هم بود که این سبک به این درجه از محبوبیت نرسد. پس چه چیزی انگیزه ما بود برای ادامه؟ فکر می‌کنم که اگر از ۹۰ درصد از بچه‌های این سبک سؤال کنید، جواب‌شان این خواهد بود که می‌خواستند ناگفته‌هایی را فریاد بزنند که در درون‌شان تلنبار شده بود. نیاز به درک شدن در انسان مثل یک غریزه است و در روزگاری که به واسطه نیازها، خودخواهی در جامعه موج می‌زند، ما فریاد زدیم که اول خودمان از لحاظ روحی تخلیه شویم. انگار خودت داری خودت را نوازش می‌کنی و به خودت عشق می‌دهی و این انرژی به شنونده هم منتقل شد. خشمگینانه نوشتیم و خواندیم. امید که این سبک با حمایت مردم و مسئولین روشنفکر، نسل تازه‌ای بسازد و ادامه بدهد. چون عشق شرط اول است ولی اگر مادیات را به همراه نداشته باشد، بعد از مدتی بی‌انگیزگی سبب رها کردن خواهد شد و چه بد.
برخی از مخالفان رپ که بیشتر خودشان اهل موسیقی هستند، تأکید دارند این نوع موسیقی، هارمونی و ملودی ندارد و برای همین ارزشمند نیست. نظر شما در این باره چیست؟
این مسئله را باید از دو بُعد حلّاجی کرد. این‌که افراد از چه جهت مخالفت خود را اعلام می‌کنند؟ دلواپس موسیقی ایران هستند یا دلواپس خودشان؟ چون فکر نمی‌کنم با اضافه شدن رپ فارسی به موسیقی ایران، خدشه‌ای به کلیت داستان وارد شود. اتفاقاً موسیقی رپ (لااقل تا الان) دارد خیلی واقعی‌تر به مسیر خود ادامه می‌دهد. چون رَپکُن‌ها خودشان شعر یا تکست‌هایشان را می‌نویسند و نوشته‌هایشان برگرفته از واقعیات و روحیات و تجربیاتشان است. ما حقیقت‌های پنهانِ ناگفته‌ای را عنوان می‌کنیم که به آن فکر شده ولی در قالب موسیقی به این صراحت عنوان نشده‌است. حقیقت، زمان نمی‌شناسد و ماندگار است.
به نظر می‌رسد شاید بهتر است در میزگردهایی، موافقان و مخالفان رپ به گفت‌وگو بپردازند. البته از نظر من، بسیاری از موسیقی‌های رپ تولید شده دارای آهنگسازی دقیقی هستند و حتی موسیقی تیتراژ سریال «اُوِ مثبت» اثر فردین خلعتبری نیز در سبک رپ بوده‌است. علاوه بر آن بسیاری از آهنگسازان رپ در ایران و خارج از کشور، به تحصیل آکادمیک موسیقی پرداخته‌اند و آگاهانه وارد این سبک موسیقی شده‌اند. با چنین میزگردی موافقید؟
در جواب نظر شما راجع به برگزاری میزگرد رجوع می‌کنم به همان مثال قدیمی که یکی واقعاً خواب است یا خودش را به خواب زده. کسی که خواب باشد با یک بِشکَن هم بیدار می‌شود و کسی که خودش را به خواب‌زده تحت هیچ شرایطی بیدار نمی‌شود. افرادی که مخالف هستند دیواری دور تفکرات خود کشیده‌اند و به هیچ قیمتی حاضر به پذیرش واقعیت‌ها نیستند که اگر حاضر بودند دیگر نیازی به میزگرد نبود.
کسی که از حرکت‌ها و سبک‌های جدید استقبال نکند یعنی دارد طبق سلیقه خودش عمل می‌کند و همین سلیقه‌ای عمل کردن‌ها بود که ما را عقب انداخت. ۸۰ میلیون نفر با تفکرات و عقاید مختلف کنار هم زندگی می‌کنند و اگر چنان‌چه هر کسی طبق سلیقه خود تصمیم بگیرد و کسانی را که با او هم عقیده نیستند محکوم کند، طبیعتاً باید برگردیم به عصر حجر و در غارها زندگی کنیم و این نه تنها در موسیقی بلکه در همه اصناف و شاخه‌ها صادق است. احترام به عقاید باعث پیشرفت می‌شود هر چقدر که باب سلیقه آدم نباشد.
پیرو آخرین بخش سؤال شما این را اضافه می‌کنم که سواد با آگاهی فرق می‌کند. کسانی هستند که دارای بالاترین تحصیلات موسیقایی‌اند ولی آگاه نیستند. آگاهی از درکِ دلیلِ تجربه‌ها و تبدیل آن به شعر و موسیقی می‌آید. (با خنده) اینجا را باحال گفتم.
کم بودن تعداد نت‌ها باعث شده موسیقی رپ را سرزنش کنند یا آن را موسیقی بَدَوی مربوط به قبایل بدانند. آیا کم بودن تعداد نت‌ها می‌تواند دلیل درستی برای مخالفت با رپ باشد؟
پرودیوسرها یا همان آهنگسازهای رپ، آهنگ را به صورت لوپ در اختیار رَپکُن‌ها می‌گذارند و این کار رَپکُن است که آن کار را مانند خمیری به اشکال مختلف درآورد. ذات موسیقی رپ این است ولی در همان لوپی که ساخته می‌شود، می‌توان بدعت‌هایی وارد کرد که شنونده را به وجد آورد. در سبک‌های مختلف از جنس‌های مختلف صدا استفاده می‌شود که به آهنگ مسیر بدهد و در رپ، تِکستِ رَپکُن است که آهنگ را تنظیم می‌کند.
شعری که رَپکُن می‌نویسد بارها ضربش تغییر می‌کند. گاهی ضدضرب می‌شود. گاهی با تمپوی آهنگ هماهنگ است و گاهی روی همان تمپو، سرعت شعر دوبرابر می‌شود و همین باعث تمایزش از ترانه‌ها می‌شود. چرا که ترانه در آهنگ فقط یک‌وزن به‌خصوص را دنبال می‌کند. پس آهنگ طوری ساخته می‌شود که دست رَپکُن برای هر گونه بدعتی همانند محتوا، رایم، فلو و همخوان باز باشد و کم بودن تعداد نت‌ها نمی‌تواند دلیل درستی برای مخالفت با رپ باشد. لااقل من به چنین موردی برخورد نکرده‌ام.
به نظر شما سطحی دانستن اشعار رپ از طرف خیلی از منتقدان به چه دلیل است؟ آیا این مسئله بستگی به رپر و نوع بیان او دارد؟
اشعار عمیق از نبوغ و ذوق شاعر سرچشمه می‌گیرد و در آهنگ‌های رپ هم این‌طور است؛ حتی نوآوری‌ها و ابتکارهای نوشتاری در آن خیلی بیشتر از سبک‌های دیگر به چشم می‌خورد. به اعتقاد من اشعار رپ به خاطر این که امروزی سروده شده‌اند، سطحی به نظر می‌آیند ولی بسیاری از این اشعار محتوای عمیقی دارند. اصلاً چه فایده که اشعار عمیق سروده بشوند و سطحی برداشت شوند. منظور من این است که مردم اشعار شاعران گذشته و امروز را در گفتمان‌ها استفاده می‌کنند ولی فقط گفته می‌شود و اِعمال نمی‌شود. با این تفاوت که اشعار رپ (از رَپکُن‌هایی که دارای خط فکری و آرمان هستند) شنونده را به فکر وادار می‌کنند که اغلب این افکار در زندگی روزمره به کار گرفته می‌شوند.
توضیحات کوتاهی راجع به ویدیو